ΕΝ ΠΤΩΧΕΥΣΕΙ


 Κικὴ Δημουλᾶ - Ἐρήμην

Εἶμαι σχεδὸν χωρὶς ἐπάγγελμα τώρα.
Νεότερη
κατασκεύαζα κυρίως διαμαρτυρίες.
Ἀλλὰ καὶ μεταχειρισμένες καταστάσεις
μάζευα
ποὺ μεταποιοῦσα εὔκολα
σὲ πρωτοτυπίες καὶ παραφορές.
Στρωμένη δουλειά.
Εὐποροῦσα.
Τώρα ἐπιδίδομαι στὸ ἄσκοπο.
Ἴσα – ἴσα τὰ πρὸς τὸ ζεῖν:
ἐπιβαίνω τοῦ ἀνέργου χρόνου μου
κι ἐκτελῶ μικρὰ δρομολόγια
γιὰ λίγη ἀναδρομὴ
στὰ εὔκρατα τῆς νεότητός μου
ἐπαγγέλματα.


Κατερίνη κάποτε


Ένας χρόνος πέρασε!



Ένας χρόνος ανεργία. Ένας χρόνος… Δεν μπορώ να τον περιγράψω αυτόν το χρόνο, μου είναι δύσκολο.
Δυστυχώς δεν είμαι η μόνη. Οι περισσότεροι άνθρωποι που ξέρω είναι άνεργοι ή θα γίνουν σύντομα.  Όσοι εργάζονται δε, εργάζονται σε συνθήκες  δουλείας (6 μέρες τη βδομάδα, 12+ ώρες τη μέρα και με μισθό από 400 έως 600 €).
Και από την άλλη, νιώθω και τυχερή. Εγώ έχω ένα σπίτι να μείνω, έχω ανθρώπους να με βοηθήσουν, έχω ζεστά ρούχα  και δεν χρωστάω πουθενά.