Με πιάσανε τα ρομαντικά μου…

μπορεί να φταίει και ο καιρός.




Κάνει ψύχρα, όλα είναι μουντά. Η φύση άλλαξε τα χρώματα της, φόρεσε τα πιο ζεστά, μέχρι να έρθει ο χειμώνας να τις τα αρπάξει και, ποιος ξέρει, μπορεί να την ντύσει και στα άσπρα.

Μια βόλτα έξω, ένα χέρι να μπλέκεται με το δικό μου. Να με κρατάει και να περπατάω σίγουρη. Ο αέρας να μυρίζει ψημένα κάστανα και μαλλί της γριάς. Φύλλα δέντρων να απλώνονται σαν πύρινο χαλί στα πόδια μας.



Υ.Γ. Και κάτι που μου άρεσε πολύ:

«Αν με ρωτάτε, φίλοι μου,

και το φθινόπωρο

άνοιξη

πρέπει να το λογιάσουμε.

Του χειμώνα

άνοιξη»



Πριν ένα χρόνο άνοιξες τα φτερά σου, σαν άγγελος
και έφυγες μακριά μας .
Μας άφησες εμάς εδώ, χωρίς το γέλιο σου,
χωρίς το φώς της ελπίδας σου,
χωρίς εσένα.
Μόνο έμεινες στη σκέψη μας και στην καρδιά μας ,
λουλούδι αμάραντο.


Το ιστορικό του τρόμου.




Σάββατο 24 Οκτωβρίου, όλα ξεκινάνε καλά. Και λέγανε στις ειδήσεις ότι ο καιρός θα είναι χάλια! Πήγα να δω τους γονείς μου στο χωριό, μετά πήγα στο Super Market και μετά γρήγορα στο σπίτι γιατί έπρεπε να ετοιμαστώ για τον γάμο. Ντύνομε, στολίζομαι, γίνομε μια όμορφη τέλος πάντων και ξεκινάω για την Αγ. Παρασκευή. Έξω αρχίζει και ψιχαλίζει, στο καλό, ήθελα να πάω με τα πόδια στην Εκκλησία, άντε τώρα να βρω να παρκάρω εκεί κοντά. Είμαι όμως τυχερή, περνάει εκείνη την ώρα ένας ξάδερφος μου και με πάει αυτός.
Στην Εκκλησία ήταν μαζεμένο όλο το σόι. Αγκαλιές, φιλιά, αγάπες. Ο γαμπρός κούκλος να περιμένει την καλή του, εγώ δεν μπορώ να την περιμένω, πάω να καθίσω γιατί με τα τακούνια δεν την παλεύω (αν και τα πάω πολύ καλύτερα από την πρώτη φορά). Μας διαβάζει ο Πάτερ την εγκύκλιο τάδε με τον αριθμό τάδε για να μην πετάμε ρύζια και κάτι άλλα που δεν τα άκουσα γιατί μου μιλούσε μια θεία μου. Αρχίζει το μυστήριο. Τελειώνει το μυστήριο. Παίρνω τις ξαδέρφες μου και φεύγουμε για το σπίτι μου. Ένα κατούρημα, ένα τσιγάρο για αυτές που καπνίζουν και δρόμο.
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε. Έξω βρέχει. Η ξαδέρφη μου σταυροκοπιέται.
«Πόπη, με προσβάλεις!» γέλια. Κάνω την εξής καταπληκτική δήλωση:
«Δεν μ’ αρέσει καθόλου να οδηγάω μες τη νύχτα και σιχαίνομαι να οδηγάω βράδυ και με βροχή.» (τι το ήθελα να το πω!).
Τέρμα η μουσική, στο πικ και το κέφι. Πάμε σε γλέντι γάμου και ακούμε δυνατά Black Sabbath και άλλα παρόμοια. Όσο πλησιάζουμε στην έξοδο της πόλης, για να πιάσουμε εθνική οδό Κατερίνης - Ελασσόνας τόσο δυναμώνει η βροχή. Στον Πέλεκα πλέον οι υαλοκαθαριστήρες πήραν φωτιά. Μέγιστη ταχύτητα τα 40 Km/h. Περνάμε την Ανδρομάχη με δυσκολία, φτάνουμε Σβορώνο ή να πω καλύτερα σε μία συνοικία της Βενετίας; Η αλήθεια είναι ότι το αμαξάκι μου μέσα σε τόσο νερό περισσότερο με γόνδολα μοιάζει. Παρόλα αυτά συνεχίζουμε ακλουθώντας τους άλλους. Η κατάσταση όσο πάει χειροτερεύει, παρακαλάμε μόνο να μην βγούμε από τον δρόμο, μιας και είχε γίνει ένα με τα χωράφια και δεν ξεχώριζε. Φτάνουμε στο Πλατανόδασος , εκεί η κατάσταση μπορεί να χαρακτηριστεί δραματική. Δεν κουνιέται τίποτα. Η βροχή έχει απίστευτη ένταση και φυσάει δυνατός αέρας. Σταματάμε εκεί.
Περιμένουμε και περιμένουμε και περιμένουμε. Η ένταση της βροχής δεν λέει να ελαττωθεί. Περιμένουμε πότε θα έρθει ο χείμαρρος να μας μαζέψει (τόσο πολύ νερό έριχνε). Δεν μπορούσαμε να νοιώσουμε ασφάλεια πουθενά. Παίρνουμε την απόφαση να μπούμε μέσα στην Καισάρεια και να γυρίσουμε μέσα από το χωριό πίσω Κατερίνη. Δεν μπορεί ανηφορικά είναι εκεί, το νερό θα είναι λιγότερο. Φτάνουμε στο δρόμο που στρίβει για Κατερίνη. Δεν ξέρουμε αν αυτό που βλέπουμε μπροστά μας είναι δρόμος ή ορμητικό ποτάμι. Αναστροφή και πίσω ξανά. Η βροχή δεν σταματάει, ούτε ελαττώνεται. Απελπισία. Το μόνο που μας παρηγορεί είναι ότι όλοι στα αυτοκίνητα, που ήταν κοντά μας , είναι συγγενείς.
Ξαφνικά η βροχή σταματάει. Παίρνουμε την απόφαση να γυρίσουμε πίσω και ελπίζουμε να μην μας ξαναπιάσει βροχή. Σιγά, πολύ σιγά πάμε στο δρόμο. Η βροχή μπορεί να σταμάτησε αλλά ο δρόμος ήταν γεμάτος νερό. Συναντάμε πυροσβέστες και διασώστε που ρωτάνε τα σταματημένα αυτοκίνητα αν χρειάζονται βοήθεια.
Επιτέλους φτάνουμε Κατερίνη. Πρώτη φορά στη ζωή μου χάρηκα τόσο που έφτασα σε αυτήν την πόλη. Πάμε στο σπίτι μου και για να ηρεμίσουμε πλακωνόμαστε στα κρασιά. Αρχίσαμε να ηρεμούμε, αφού πιάσαμε και τα αστεία του τύπου… «Γιάννη, πώς ήταν στο γλέντι του γάμου σου;» «Α! δεν ξέρω, δεν πήγα!» ή φανταζόμασταν στους διαλόγους των γονιών μας μέσα στα αυτοκίνητα.
Για εμάς, τέλος καλό όλα καλά. Μετά από όλο αυτό δεν ξέρω αν θα ξαναοδηγήσω βράδυ με βροχή.

Υ.Γ. ελπίζω να βρεθεί ο άνθρωπος που αγνοείται και, αν είναι δυνατό, να είναι καλά.

Ευτυχώς που είναι Παρασκευή!!!



Θα πάω στο σπιτάκι μου και θα κοιμηθώ ως το βράδυ, μετά θα ξυπνήσω, θα κάνω ένα μπάνιο, θα πάρω αγκαλιά τον καλό μου και θα ξανακοιμηθώ.

Καλό Σαββατοκύριακο.







ΑΝ...




Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται, γιατρέ, εδώ πέρα
η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται...


Hi heels



Αυτός που σχεδίασε τα ψηλοτάκουνα για πρώτη φορά στην ιστορία, πρέπει να ήταν πολύ κακός άνθρωπος και σίγουρα μισογύνης. Δεν εξηγείται διαφορετικά το μαρτύριο στο οποίο έχει υποβάλει εκατομμύρια γυναικών ανά τον κόσμο και ανά τους αιώνες. Είμαι πολύ θυμωμένη μαζί του και εύχομαι όλοι οι απόγονοι του να έχουν κάλους στα δάχτυλα των ποδιών τους και φαρδύ κουντεπιέ. Θέλω ακόμα να δηλώσω, ότι αυτός ή αυτή ή αυτοί που πρωτοείπαν «μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος» ήταν απλά σαδομαζοχιστές, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.

Πρέπει να ομολογήσω πάντως , ότι εχθές θαύμασα πολλές γυναίκες. Πως τα καταφέρνουν και περπατάνε εκεί πάνω!!! Εγώ μισή ώρα τα φόρεσα τα άτιμα (τι άτιμα δηλαδή, πανάκριβα τα πήρα) τα ψηλοτάκουνα και κόντεψα να πάθω παράλυση στην πατούσα μου!!!




Φτου ξελευτερία



Πριν από 97 χρόνια ακριβώς, στις 7.30 το πρωί, τα Ελληνικά στρατεύματα μπαίνουν στην πόλη της Κατερίνης και κυνηγάνε τους Τούρκους. Η πρωτεύουσα του νομού Πιερίας μπορεί να γιορτάζει την ελευθερία της.
Είχε προηγηθεί μια μάχη λίγο έξω από την πόλη, στο Κολοκούρι, εκεί που έχασε τη ζωή ο Δημήτριος Σβορώνος. Το χωριό αργότερα ονομάστηκε έτσι (Σβορώνος) για να τον τιμήσουν.

97 χρόνια. Είναι πολύ λίγα. Έχω συναντήσει ανθρώπους στη ζωή μου, οι οποίοι θυμόντουσαν τους Τούρκους εδώ, ανθρώπους που γνώριζαν άπταιστα τούρκικα, ανθρώπους που είδαν τον Σβορώνο και τους στρατιώτες του να πηγαίνουν στη μάχη. Εγώ τότε ήμουν παιδί και όλα αυτά έμοιαζαν με παραμύθι, αλλά δεν ήταν. Όταν σκέφτομαι πόσο πρόσφατα είναι όλα αυτά, όταν σκέφτομαι αυτούς τους ανθρώπους, που έζησαν την τουρκοκρατία, βαλκανικούς πολέμους, παγκόσμιους πολέμους, εμφύλιο, δικτατορίες, θυμάμαι πόσο σπουδαίο αγαθό είναι η ελευθερία. Αξίζει να αγωνίζεσαι για αυτήν. Και όπως είπε και ένας σπουδαίος Έλληνας: «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή».

Νομίζω με έπιασε το πατριωτικό μου σήμερα.

Ζήτω η ελευθερία λοιπόν. Δεν αφήνουμε τίποτα και κανέναν να μας την στερεί.




η εικόνα από εδώ

Συγκρατημένη(;) Αισιοδοξία.



Να δεις ποιος πλανήτης μου είπαν μπαίνει στην πορεία του από σήμερα (μχφ!)… νομίζω ο Δίας, αλλά δεν παίρνω και όρκο. Δεν σκαμπάζω από αυτά, αλλά μου είπαν ότι αυτό είναι πολύ καλό. Η αλήθεια είναι ότι σήμερα ξεκινάει κάτι πολύ θετικό και χρειαζόμαστε όλη την καλή ενέργεια του σύμπαντος για να ευοδωθεί.

Ο καλός μου λοιπόν από σήμερα ξεκινάει δουλειά, μετά από πολλούς μήνες ανεργίας . κάνουμε τον Σταυρό μας και ελπίζουμε να πάνε όλα καλά, πρώτα από όλα για τον εαυτό του, για να νιώσει αυτός καλά. Στην αρχή βέβαια θα δουλεύει μερική απασχόληση, μέχρι να μάθει τη δουλειά και να μπορεί να την κάνει μόνος του. Μετά κανονικό 8ωράκι.

Λες να αρχίσουνε να μπορούμε να κάνουμε πάλι σχέδια για εμάς ή να καταφέρουμε να πραγματοποιήσουμε αυτά που ονειρευόμασταν πριν από έναν χρόνο; Ποιος ξέρει! Έτσι και αλλιώς η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.