ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ

Σάββατο 24 Οκτωβρίου, όλα ξεκινάνε καλά. Και λέγανε στις ειδήσεις ότι ο καιρός θα είναι χάλια! Πήγα να δω τους γονείς μου στο χωριό, μετά πήγα στο Super Market και μετά γρήγορα στο σπίτι γιατί έπρεπε να ετοιμαστώ για τον γάμο. Ντύνομε, στολίζομαι, γίνομε μια όμορφη τέλος πάντων και ξεκινάω για την Αγ. Παρασκευή. Έξω αρχίζει και ψιχαλίζει, στο καλό, ήθελα να πάω με τα πόδια στην Εκκλησία, άντε τώρα να βρω να παρκάρω εκεί κοντά. Είμαι όμως τυχερή, περνάει εκείνη την ώρα ένας ξάδερφος μου και με πάει αυτός.
Στην Εκκλησία ήταν μαζεμένο όλο το σόι. Αγκαλιές, φιλιά, αγάπες. Ο γαμπρός κούκλος να περιμένει την καλή του, εγώ δεν μπορώ να την περιμένω, πάω να καθίσω γιατί με τα τακούνια δεν την παλεύω (αν και τα πάω πολύ καλύτερα από την πρώτη φορά). Μας διαβάζει ο Πάτερ την εγκύκλιο τάδε με τον αριθμό τάδε για να μην πετάμε ρύζια και κάτι άλλα που δεν τα άκουσα γιατί μου μιλούσε μια θεία μου. Αρχίζει το μυστήριο. Τελειώνει το μυστήριο. Παίρνω τις ξαδέρφες μου και φεύγουμε για το σπίτι μου. Ένα κατούρημα, ένα τσιγάρο για αυτές που καπνίζουν και δρόμο.
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε. Έξω βρέχει. Η ξαδέρφη μου σταυροκοπιέται.
«Πόπη, με προσβάλεις!» γέλια. Κάνω την εξής καταπληκτική δήλωση:
«Δεν μ’ αρέσει καθόλου να οδηγάω μες τη νύχτα και σιχαίνομαι να οδηγάω βράδυ και με βροχή.» (τι το ήθελα να το πω!).
Τέρμα η μουσική, στο πικ και το κέφι. Πάμε σε γλέντι γάμου και ακούμε δυνατά Black Sabbath και άλλα παρόμοια. Όσο πλησιάζουμε στην έξοδο της πόλης, για να πιάσουμε εθνική οδό Κατερίνης - Ελασσόνας τόσο δυναμώνει η βροχή. Στον Πέλεκα πλέον οι υαλοκαθαριστήρες πήραν φωτιά. Μέγιστη ταχύτητα τα 40 Km/h. Περνάμε την Ανδρομάχη με δυσκολία, φτάνουμε Σβορώνο ή να πω καλύτερα σε μία συνοικία της Βενετίας; Η αλήθεια είναι ότι το αμαξάκι μου μέσα σε τόσο νερό περισσότερο με γόνδολα μοιάζει. Παρόλα αυτά συνεχίζουμε ακλουθώντας τους άλλους. Η κατάσταση όσο πάει χειροτερεύει, παρακαλάμε μόνο να μην βγούμε από τον δρόμο, μιας και είχε γίνει ένα με τα χωράφια και δεν ξεχώριζε. Φτάνουμε στο Πλατανόδασος , εκεί η κατάσταση μπορεί να χαρακτηριστεί δραματική. Δεν κουνιέται τίποτα. Η βροχή έχει απίστευτη ένταση και φυσάει δυνατός αέρας. Σταματάμε εκεί.
Περιμένουμε και περιμένουμε και περιμένουμε. Η ένταση της βροχής δεν λέει να ελαττωθεί. Περιμένουμε πότε θα έρθει ο χείμαρρος να μας μαζέψει (τόσο πολύ νερό έριχνε). Δεν μπορούσαμε να νοιώσουμε ασφάλεια πουθενά. Παίρνουμε την απόφαση να μπούμε μέσα στην Καισάρεια και να γυρίσουμε μέσα από το χωριό πίσω Κατερίνη. Δεν μπορεί ανηφορικά είναι εκεί, το νερό θα είναι λιγότερο. Φτάνουμε στο δρόμο που στρίβει για Κατερίνη. Δεν ξέρουμε αν αυτό που βλέπουμε μπροστά μας είναι δρόμος ή ορμητικό ποτάμι. Αναστροφή και πίσω ξανά. Η βροχή δεν σταματάει, ούτε ελαττώνεται. Απελπισία. Το μόνο που μας παρηγορεί είναι ότι όλοι στα αυτοκίνητα, που ήταν κοντά μας , είναι συγγενείς.
Ξαφνικά η βροχή σταματάει. Παίρνουμε την απόφαση να γυρίσουμε πίσω και ελπίζουμε να μην μας ξαναπιάσει βροχή. Σιγά, πολύ σιγά πάμε στο δρόμο. Η βροχή μπορεί να σταμάτησε αλλά ο δρόμος ήταν γεμάτος νερό. Συναντάμε πυροσβέστες και διασώστε που ρωτάνε τα σταματημένα αυτοκίνητα αν χρειάζονται βοήθεια.
Επιτέλους φτάνουμε Κατερίνη. Πρώτη φορά στη ζωή μου χάρηκα τόσο που έφτασα σε αυτήν την πόλη. Πάμε στο σπίτι μου και για να ηρεμίσουμε πλακωνόμαστε στα κρασιά. Αρχίσαμε να ηρεμούμε, αφού πιάσαμε και τα αστεία του τύπου… «Γιάννη, πώς ήταν στο γλέντι του γάμου σου;» «Α! δεν ξέρω, δεν πήγα!» ή φανταζόμασταν στους διαλόγους των γονιών μας μέσα στα αυτοκίνητα.
Για εμάς, τέλος καλό όλα καλά. Μετά από όλο αυτό δεν ξέρω αν θα ξαναοδηγήσω βράδυ με βροχή.

Υ.Γ. ελπίζω να βρεθεί ο άνθρωπος που αγνοείται και, αν είναι δυνατό, να είναι καλά.