ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ

Άνοιξα την πόρτα αλλά έξω σκοτάδι. Ερημιά. Και όμως εγώ άκουσα, ένας ολόκληρος στρατός περνούσε έξω από το σπίτι μου. Μα που πήγαν; Τους κατάπιε η γη; Ή μήπως το σκοτάδι; Μήπως ήταν όνειρο; Μπα, αποκλείετε, αφού το άκουσα καθαρά.
Τότε γιατί είμαι μόνο εγώ έξω, γιατί μόνο εγώ απορώ; Που πήγαν όλοι;
Μα, τα σπίτια είναι άδεια, έρημα. Έφυγαν όλοι. Τους πήρε ο στρατός που πέρασε. Μα πως μπορεί να τους πίστεψαν!! Ένα τέτοιο ψέμα! Ανόητοι. Οι άνθρωποι είναι ανόητοι. Μια κουβέντα τους είπαν και έτρεξαν να σωθούν (νομίζουν!). Δεν καταλαβαίνουν ότι πάνε σαν τα πρόβατα στη σφαγή!!! Θα φύγουν λένε. Και που θα πάνε; Δεν υπάρχει τίποτα για αυτούς εκεί έξω.
Οδηγούνται στο τέλος από μόνοι τους. Απορώ πως αυτό το είδος κυριάρχησε σε αυτόν τον πλανήτη. Και πάντα, μα πάντα έψαχνε τρόπο να τον καταστρέψει. Και τώρα νομίζει ότι τα κατάφερε! Το ανώτερο είδος. Χα! Το «ανώτερο» είδος , αυτό λοιπόν είναι το τέλος του;
Γυρνάω στο σκοτάδι, που πάντα αγαπούσα. Έτσι και αλλιώς οι άνθρωποι πάντα με ενοχλούσαν. Εμφανιζόντουσαν τις πιο ακατάλληλες στιγμές και πάντα η παρουσία μου τους τρόμαζε. Λες και μπορούσα εγώ να τους κάνω κακό, σε αντίθεση με αυτούς που μόνο κακό μπορούσαν και ήθελαν να μου κάνουν. Αυτά τέλειωσαν πια. Ας απολαύσω την ησυχία της γης….