ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ

Άνοιξα την πόρτα αλλά έξω σκοτάδι. Ερημιά. Και όμως εγώ άκουσα, ένας ολόκληρος στρατός περνούσε έξω από το σπίτι μου. Μα που πήγαν; Τους κατάπιε η γη; Ή μήπως το σκοτάδι; Μήπως ήταν όνειρο; Μπα, αποκλείετε, αφού το άκουσα καθαρά.
Τότε γιατί είμαι μόνο εγώ έξω, γιατί μόνο εγώ απορώ; Που πήγαν όλοι;
Μα, τα σπίτια είναι άδεια, έρημα. Έφυγαν όλοι. Τους πήρε ο στρατός που πέρασε. Μα πως μπορεί να τους πίστεψαν!! Ένα τέτοιο ψέμα! Ανόητοι. Οι άνθρωποι είναι ανόητοι. Μια κουβέντα τους είπαν και έτρεξαν να σωθούν (νομίζουν!). Δεν καταλαβαίνουν ότι πάνε σαν τα πρόβατα στη σφαγή!!! Θα φύγουν λένε. Και που θα πάνε; Δεν υπάρχει τίποτα για αυτούς εκεί έξω.
Οδηγούνται στο τέλος από μόνοι τους. Απορώ πως αυτό το είδος κυριάρχησε σε αυτόν τον πλανήτη. Και πάντα, μα πάντα έψαχνε τρόπο να τον καταστρέψει. Και τώρα νομίζει ότι τα κατάφερε! Το ανώτερο είδος. Χα! Το «ανώτερο» είδος , αυτό λοιπόν είναι το τέλος του;
Γυρνάω στο σκοτάδι, που πάντα αγαπούσα. Έτσι και αλλιώς οι άνθρωποι πάντα με ενοχλούσαν. Εμφανιζόντουσαν τις πιο ακατάλληλες στιγμές και πάντα η παρουσία μου τους τρόμαζε. Λες και μπορούσα εγώ να τους κάνω κακό, σε αντίθεση με αυτούς που μόνο κακό μπορούσαν και ήθελαν να μου κάνουν. Αυτά τέλειωσαν πια. Ας απολαύσω την ησυχία της γης….

Ξανά εδώ λοιπόν! Αχ! Πόσο θέλω να πάρω αγκαλιά το πληκτρολόγιο και να ρίξω έναν ύπνο… αβασάνιστο. Μπορείτε να μου πείτε γιατί οι άνθρωποι παντρεύονται την παραμονή εργάσιμης μέρας; Α! να σας πω και τα νέα… παντρεύομαι, έσβησε το όνομα μου από το παπούτσι της νύφης και, κρίνοντας από το γεγονός ότι το δικό της όνομα είχε σβήσει από το παπούτσι κάποιας άλλης νύφης πριν από περίπου δέκα χρόνια… Μαμά, προλαβαίνεις να ραφτείς;

Μία το Πάσχα, μία ο γάμος, δύο μέρες δεν κάναμε τίποτε άλλο παρά τρώγαμε, πίναμε (δηλαδή οι άλλοι έπιναν μιας και εγώ οδηγούσα, έχω κατεβάσει «σουρωτή», μια ολόκληρη πηγή) και χορεύαμε. Χορό να δουν τα μάτια σας, μιας και ως γνήσια βλάχα δεν μπορώ να αντισταθώ στο κλαρίνο. Και να τα τσάμικα και να τα καλαματιανά άντε και μια «Ζαχαρούλα». Παραλίγο να άφηνα τα κοκαλάκια μου στην πίστα! Και δύο κιλά μπορεί να έχασα!!!

Καλά περάσαμε και φέτος. Άντε και του χρόνου να είμαστε γεροί να περάσουμε ακόμα καλύτερα.

Χρόνια πολλά και καλά σε όλους.

Καλή Ανάσταση σε όλους, κυρίως στα μυαλά μας.
Και με το καλό να γυρίσουμε όλοι πίσω, με πολλές και ευχάριστες εμπειρίες.
Φιλιά σε όλους.

Πως φαντάζετε αλήθεια ο καθ’ ένας την Κόλαση και τον Παράδεισο;
Υπάρχουν τόσες πολλές περιγραφές, ολόκληρα βιβλία, πίνακες ζωγραφικής, στον κινηματογράφο. Μία από τις καλύτερες που έχω διαβάσει ποτέ είναι η παρακάτω. Από το στόμα του λατρεμένου Καραγκιόζη, γιατί μόνο αυτός θα μπορούσε να τα περιγράψει έτσι!



Θα σου πω εγώ Χατζηαβάτη πως είναι ο Παράδεισος και η κόλαση.
Η Κόλαση είναι ένα τεράστιο τραπέζι κι οι κολασμένοι πεινασμένοι.
Είναι δεμένοι χειροπόδαρα σε μεγάλους πάγκους μπρος στο τραπέζι.
Το τραπέζι γιομάτο φαγητό, όλα τα καλά του Θεού
ψητά, σουβλιστά, κοκορέτσια,
πιλάφια, σαλάτες, τυριά,
γλυκά και φρούτα απ’ όλα τα δέντρα της γης.
Οι κολασμένοι λυσσάν στην πείνα
και ορμάν να φάνε.
Όμως μονάχα το δεξί χέρι έχουν ελεύτερο
κι εκεί έχουν δεμένη μια μακριά ξύλινη κουτάλα,
ένα μεγάλο χουλιάρι κι αρπάν το φαγητό.
Όμως δεν μπορούν να το φέρουν στο στόμα
γιατί είναι πολύ μακρύ
κι όλο αρπάζουν κι όλο τους πέφτει πάνω τους
πότε στους ώμους, πότε στην πλάτη,
σκύβουν, γέρνουν αλλά τίποτα.
Μένουν αιώνια πεινασμένοι.

Άκου τώρα πως είναι ο Παράδεισος.
Ο Παράδεισος είναι ένα τεράστιο τραπέζι
Οι δίκαιοι είναι δεμένοι χειροπόδαρα
μπρος του καθισμένοι σε μακριούς πάγκους
και το τραπέζι γεμάτο φαγητά.
Οι δίκαιοι έχουν ελεύθερο μόνο το δεξί τους χέρι
και κει δεμένο ένα τεράστιο μακρύ χουλιάρι.



Χατζηαβάτης: Μα έτσι είναι η Κόλαση βρε παραμυθά!

Ναι Χατζηαβάτη, μόνο που στον Παράδεισο κανένας δεν πεινά.
Γιατί οι δίκαιοι παίρνουν με τις κουτάλες φαΐ
κι αντί να παλεύουν να το φαν
απλώνουν τα μακριά χουλιάρια
και ταΐζουν τους απέναντί τους.
Έτσι στον Παράδεισο όλοι είναι χορτάτοι.

Επίλογος
ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ: Α, να ‘χουμε και το νου μας, η πλεονεξία θα καταστρέψει τον κόσμο…!
Εδώ, κυρίες, κύριοι κι αγαπημένα μας μικρά παιδιά, ντι όπερα Ορφέο…! λάζα ντε λα φινίτο. Για σας, για σας, και χαρά σας κι ο χαλβάς στην έξοδο…!

ΤΕΛΟΣ

Μου άρεσε τόσο πολύ όταν το διάβασα, που σχεδόν το αποστήθισα!!!!!!!

Περισσότερες πληροφορίες για τον Καραγκιόζη από εδώ. Α! και τις φωτογραφίες από αυτό το site τις δανείστηκα!!!