ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ

Σαν να είμαι έξω από τα νερά μου, σαν να είμαι εκτός εποχής. Μια καλοκαιρινή διάθεση έχω σήμερα, παρά το τσουχτερό κρύο! Μπορεί να φταίει το μικρό κομμάτι από φως που μπαίνει κλεφτά από μια μισάνοιχτη πόρτα και από ένα παράθυρο που βλέπει στο δρόμο. Μπορεί πάλι να φταίνε και εκείνοι οι χρωματιστοί ήλιοι που φτιάχνω από το πρωί.

Ένα καλό προαίσθημα. Κάτι αλλάζει, κάτι γίνεται στον κόσμο. Δεν μπορώ να το προσδιορίσω ακόμα. Σαν να το είδα όμως κάπου, σε κάποιον τοίχο ίσως. Θέλω να βγω έξω και να αρχίσω να τρέχω και να παρασύρω και άλλους μαζί μου. Να τρέχω, να τρέχω, να τρέχω, μέχρι ο δρόμος να με βγάλει εκεί που πρέπει. Γιατί ο δρόμος ξέρει. Και η ιστορία στον δρόμο γράφτηκε! Και οι ήρωες στον δρόμο γίνονται. Όχι δεν λέω για αυτούς που τα ονόματα τους είναι γραμμένα σε ένα κομμάτι λαμαρίνα και καρφωμένα στον τοίχο, αλλά για αυτούς που το όνομα τους δεν θα γραφτεί πουθενά, τους ήρωες της ζωής, του τώρα, του μέλλοντος.

Μπορεί αυτοί οι ήρωες να είναι η αιτία για τη σημερινή μου διάθεση. Και αυτό που νοιώθω δεν είναι τελικά ένα καλό προαίσθημα. Είναι η ελπίδα που μου γεννάνε αυτοί οι άνθρωποι. Όταν τους βλέπω, όταν τους ακούω να μιλάνε, αυτά που λένε, αυτά που κάνουνε. Και δεν έχω λόγια να τους ευχαριστήσω, έτσι και αλλιώς τα λόγια ποτέ δεν είναι αρκετά. Έτσι και αλλιώς δεν θέλουν να ακούνε «ευχαριστώ», δεν το κάνουν για αυτό, απλά έτσι είναι αυτοί.