ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ

Άλλο ένα Σαββατοκύριακο πέρασε με εμένα να παραμένω στον δικό μου υπέροχο κόσμο. Μακριά από την τηλεόραση και γενικά από κάθε πηγή «ενημέρωσης». Μόνο λίγο χθες το απόγευμα άνοιξα το «μαγικό» κουτί για να έχω λίγη φασαρία να ακούω. Και γέλασα πολύ με την μεγάλη απόδραση (και ακόμα περισσότερο γέλασα με την επίσκεψη του δραπέτη στον φίλο μου τον γιατρό).
Έκλεισα το κουτί γιατί αποφάσισα ότι ο ήχος του χιονιού που έπεφτε, ήταν πιο όμορφος και ηρεμιστικός. Είχα και την ελπίδα να τα δω όλα άσπρα το πρωί αλλά που τέτοια τύχη. Σε αυτήν την πόλη ακόμα και το χιόνι είναι περαστικό.
Δεν ήθελα να διαβάσω, ούτε να ακούσω μουσική. Ήθελα μόνο να απολαύσω αυτό που φοβάμαι πιο πολύ. Τη μοναξιά μου. Και ήρθαν οι σκέψεις και κατέκλυσαν. Άρχισε το ταξίδι και το ονειροπόλημα. Πέρασε η ώρα.
Έπεσε το σκοτάδι και το κρύο έγινε πιο έντονο. Οι σκιές άρχισαν να χάνονται μαζί με το φως που τις γεννούσε. Όλα γίνονταν ένα. Και το χιόνι έπεφτε παγωμένο πάνω στην υγρή γη. Οι νιφάδες συνέχιζαν τον χορό τους και το τραγούδι τους ως το τέλος του ταξιδιού τους, το τέλος της ζωής τους. Κάποιες προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τη μοίρα τους, πιάνονταν από τον άνεμο και αγωνίζονταν να ανεβούν και πάλι ψηλά, αλλά μάταια… Αυτή είναι η μοίρα τους, η τόσο δυνατή. Μικρές λευκές νεράιδες που γεννιούνται στα σύννεφα για να πεθάνουν στη γη.
Ένας δυνατός ήχος με επανέφερε, βίαια. Θύμωσα, για λίγο όμως αφού ήταν αυτός. Αυτός που με έβγαλε από τη μοναξιά μου και με έσωσε από τον φόβο μου. Που μου έμαθε πως οι άνθρωποι μπορούν να νιώθουν και έτσι, όπως με κάνει να νιώθω αυτός. Που με κάνει να γελάω και να αισθάνομαι ασφαλής. Να αγαπάω εμένα.
Γέμισε το σπίτι με φως και με τη μυρωδιά του.
Μια αγκαλιά άνοιξε μόνο για εμένα. Εγώ έγινα μικρή, τόση δα και κρύφτηκα εκεί, μη τυχόν και με βρει κανένας και με πάρει.
Άρχισα πάλι το ονειροπόλημα. Μόνο που αυτή τη φορά η μουσική που με συνόδευε ήταν οι χτύποι μιας καρδιάς. Εκεί κοιμήθηκα, εκεί τελείωσε το Σαββατοκύριακο μου.
Εκεί ξύπνησα. Και εκεί άρχισε η βδομάδα μου.

Καλή βδομάδα σε όλους.