ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ

Αφιερωμένο στη Summer Dream γιατί μου θυμίζει την ιστορία της.

Μια φορά και έναν καιρό ήταν δύο ερωτευμένα συννεφάκια…


- Γλυκιά μου αγάπη τι όμορφος που είναι αυτός ο δρόμος!
- Δεν είναι απλός δρόμος. Είναι ο δρόμος που μας πάει στον δικό μας κόσμο.
- Στον δικό μας κόσμο; Τι εννοείς;
- Μιλάω για τον κόσμο που εμείς δημιουργούμε όπως τον θέλουμε.
- Ναι πραγματικά. Εκείνα που άφησα πίσω μου τι θα γίνουν;
- Μην στενοχωριέσαι μικρό μου. Εκείνα σ’ έχουν όποια στιγμή το θελήσεις.
- Μ’ έχουνε; Πώς μ’ έχουνε; Αφού η καρδιά μου, ο εαυτός μου όλος σου ανήκουν απ’ τη στιγμή που μ’ έμαθες ότι, αγαπώ σημαίνει νιώθω ελεύθερα.
- Ναι γλυκό μου. Ακριβώς αυτό. Γι’ αυτό, όσα αγαπάς και σ’ αγαπάνε, σ’ έχουνε. Επειδή το θέλεις εσύ. Εσύ και μόνο εσύ!
- Νομίζω πως ο δρόμος μας τελειώνει. Φτάσαμε κάπου;
- Ο δικός ΜΑΣ δρόμος δεν θα τελειώσει ποτέ. Εκείνο που έχει σημασία, είναι ότι είμαι μαζί σου. Και αυτό είναι ότι θέλω περισσότερο στη ζωή μου.
- Μα είναι η Γη! Όπως μου είχες πει. Χριστέ μου τι ομορφιά! Ήρθαμε εκεί που ονειρευόμουνα. Σ’ ευχαριστώ.
- Μην λες ευχαριστώ. Πάρε ότι σου δίνω γιατί το αξίζεις. Και εμένα μου αρκούν αυτά που μου δίνεις, γιατί είναι κομμάτια από τον εαυτό σου.
- Τ’ αξίζω; Μα πώς; Και όλα αυτά που έμειναν πίσω μου;
- Είναι όμως μέσα στην καρδιά σου. Δέξου μόνο αυτό, και μένα άφησε με να σ’ αγαπώ, γιατί είσαι ότι πιο όμορφο έχω.
- Τέλος πάντων. Ας μη σκέφτομαι τίποτα τώρα. Τώρα είσαι μόνο εσύ. Μόνο εσύ και εγώ.
- Κάτι ξέχασες. Εσύ, εγώ και η αγάπη ΜΑΣ. Άλλωστε είναι καλοκαίρι. Το καλοκαίρι της ζωής μας. Και ο ήλιος είναι συνέχεια από πάνω μας.
- Τι όμορφα που είναι εδώ! Ας τα γυρίσουμε λίγο. Τόσα πολλά λουλούδια. Έχει και ανεμώνες. Τ’ αγαπημένα μου λουλούδια.
- Δεν είναι απλά λουλούδια. Είναι τα ωραία που μου δίνεις. Είναι η δική ΜΑΣ ζωή. Μακριά απ’ όλους και απ’ όλα. Είναι η ίδια μας η ψυχή. Είναι αυτά που νιώθουμε.
- Μακάρι να προλάβουμε να κόψουμε κάθε λουλούδι αυτής της ζωής. Γιατί αύριο δεν θα είμαστε μαζί.
- Μην το ξαναπείς αυτό. Αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Μην το σκέφτεσαι. Ζήσε το σήμερα και άσε τον χρόνο να μας το δείξει.
- Και όχι άσχημες σκέψεις. Να θυμόμαστε αυτό που σου είχα πει. Θυμάσαι; Η κάθε μας καινούρια μέρα να ‘ναί μια καινούρια αρχή. Έτσι δεν θ’ αφήνουμε περιθώρια για το τέλος.
- Γι’ αυτό σ’ αγαπώ. Γιατί επιτέλους σκέφτεσαι έτσι.
- Ποτέ δεν πίστευα ότι μια τόσο χιλιοειπωμένη λέξη όπως η αγάπη να βγάζει τόσα όμορφα συναισθήματα. Μέχρι τώρα πίστευα ότι αγαπούσα γιατί έτσι έμαθα. Τώρα ξέρω ότι αγαπάω γιατί το θέλω.
- Ναι, γιατί αγάπη είναι ελευθερία. Αγάπη είναι «δίνω». Αγάπη είναι αλήθεια. Αγάπη είναι χαρά!
- Άσε με τώρα να σε καμαρώσω. Είσαι τόσο όμορφο. Και πόσο λάμπεις. Είσαι το μεγάλο μου αστέρι στον δικό μου ουρανό.
- Τα μάτια σου με βλέπουν έτσι. Και αυτή η λάμψη που βλέπεις, είναι η χαρά που βγαίνει από μέσα μου. Σε εσένα οφείλω αυτή την λάμψη. Σε εσένα και τη χαρά μου.
- Τώρα όμως κράτησε με στην αγκαλιά σου σφιχτά. Να διαλυθούν όλα τα άσχημα και να δημιουργήσουμε ότι πιο όμορφο γίνεται. Δεν μπορεί η αγάπη μας να είναι στάσιμη. Έλα να ζήσουμε τ’ όνειρο. Και να δούμε αυτός ο ύπνος τι θα μας φέρει…
- Έλα μικρό μου. Για να δούμε. Μπορεί όλα να ‘ναι ένα όνειρο…
- Να θυμάσαι ότι σ’ αγαπώ.
- Εγώ πιο πολύ. Δεν γίνεται περισσότερο.
- Μου λες αλήθεια;
- Ποτέ δεν σου είπα ψέματα. Είμαστε μαζί. Ζήσε το όνειρο. Άσε τη ζωή με την μορφή του ύπνου να κάνει αυτό που «πρέπει» να κάνει.
- Η μόνη ζωή που αξίζει τον κόπο να ζήσουμε είναι η μαγική ζωή. Και αυτό που ζούμε είναι μαγικό!
- Ναι. Κοιμήσου όμως τώρα. Προτού διαλυθεί αυτή η μαγεία…

Και κοιμήθηκαν. Ποιος ξέρει τι έβλεπαν. Ίσως το καθένα το δικό του όνειρο. Μπορεί όμως και το ίδιο. Αν προσπαθήσω να μαντέψω θα έλεγα ότι ονειρευόντουσαν λέξεις όπως: ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. ΠΟΤΕ. ΜΑΖΙ. ΑΓΑΠΗ. ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ. ΓΕΛΙΟ. ΧΑΡΑ. Τις λέξεις της αγάπης τους. Αυτές δημιουργούσαν τα συναισθήματα τους. Αυτές και τη φυγή τους. Μπορεί ακόμη και τα όνειρα τους να συγκρούστηκαν. Ή να είδαν τελικά, ότι η ελευθερία είναι ένα ακόμη όνειρο. Για να δούμε.

Και τότε τους ξύπνησε η βροχή…

- Τι έγινε; Γιατί βρέχει; Γιατί κρυώνω τόσο πολύ; Και τα λουλούδια μας. Που είναι τα λουλούδια μας; Και το χαμόγελό σου. Που είναι το χαμόγελό που είχες μόνο για μένα; Γιατί έφυγε ο ήλιος που μας ζέσταινε;
- Μάλλον έρχεται Χειμώνας.
- Ο χειμώνας; Πες μου ότι λες ψέματα.
- Ποτέ δεν σου είπα ψέματα. Μα έκανες κάτι και με ενόχλησε.
- Μα, το μόνο που έκανα ήταν να σ’ αγαπάω πολύ και το όνειρο που δημιουργήσαμε.
- Ναι το δημιουργήσαμε. Μα ορισμένα πράγματα είναι απόλυτα.
- Αστεία λέξη, όταν θέλεις να λέγεσαι ελεύθερος. «Απόλυτο» σημαίνει φραγμός. Σημαίνει τα «κάγκελα» που άφησα πίσω μου. Και η λέξη φραγμός δεν έχει σχέση με το «νιώθω ελεύθερα». Τελικά βλέπω ότι μετατράπηκα σε δάσκαλο σου.
- Ίσως έχεις δίκιο. Μάλλον είδα αλλιώς ορισμένα πράγματα. Αυτό που λέω ότι με ενόχλησε είναι ουσιαστικά η αφορμή. Αλλά επειδή αγαπώ την δική μου ελευθερία, σέβομαι και την δική σου.
- Σίγουρα, δεν γίνεται να μην σου χρωστώ ευγνωμοσύνη, που μ’ έκανες να καταλάβω τόσο όμορφες έννοιες. Αλλά να, αυτή η ελευθερία μας ένωσε. Είναι δυνατόν πάλι αυτή να μας απομακρύνει;
- Μην νομίζεις ότι δεν στενοχωριέμαι ή ότι δεν θυμώνω με τον εαυτό μου γι’ αυτά που αποφάσισα. Αλλά φοβάμαι.
- Φοβάσαι; Με εκπλήσσεις! Τι είναι αυτό που φοβάσαι;
- Αν μείνουμε μαζί παραπάνω απ’ όσο πρέπει κινδυνεύουμε να δεθούμε και οι δύο πια, με αλυσίδες και καθήκοντα. Αυτό δεν γίνεται πάντα;
- Ναι. Το ξέρω πως έχεις δίκιο. Και βλέπω πως δεν γίνεται να πας πίσω. Αλλά ούτε εγώ να προχωρήσω μπροστά. Και η βροχή ξαναδυναμώνει.
- Σε παρακαλώ μην κλαις. Η ελευθερία μου είναι τόσο σημαντική για μένα όσο και…
- Η ελευθερία σου; Ποια ελευθερία σου; Η ελευθερία σου να μην αγαπάς πια ότι σ’ αγαπάει; Η ελευθερία σου να θέλεις να καταστρέφεις την χαρά και να προκαλείς την μοναξιά μου;
- Δεν θέλω να σου κάνω κανένα κακό. Αλλά η προσωπική ελευθερία είναι το σημαντικότερο αγαθό. Και αυτό προσπάθησα να βγάλω από μέσα σου. Και μην ξαναπείς για αγάπη. Το ότι κοιτάω την ελευθερία μου, δεν σημαίνει ότι σταμάτησα να σ’ αγαπάω.
- Με συγχωρείς που θύμωσα. Αλλά, προσπαθώ να καταλάβω και να σταματήσω τον πόνο…
- Η ελευθερία είναι μέσα μας μικρό μου. Σημασία έχει ότι κάποια στιγμή την είδες. Κι έτσι όπου κι αν βρίσκεσαι θα μπορείς να σέβεσαι περισσότερο τον εαυτό σου, ακριβώς επειδή τον άφησες να νιώσει έτσι.
- Ίσως το συνηθίσω. Το χειρότερο είναι που μ’ έμαθες να κάνω όνειρα. Εσύ μ’ έφτιαξες για να είμαστε μαζί. Μ’ έφτιαξες όμορφο, γελαστό, εγκάρδιο, γεμάτο ζωή. Μ’ έκανες καλύτερο. Κι όλα αυτά θα χαθούν.
- Τίποτα δεν θα χαθεί. Γιατί όλα τα είχες. Αλλά δεν τα έβλεπες. Και χαίρομαι που βοήθησα να τα δεις. Αυτά άλλωστε με φέρανε κοντά σου.
- Τα όνειρα ήσουν εσύ. Ναι. Θα ξαναγυρίσω εκεί που με βρήκες. Θα έχω περισσότερη σοφία, περισσότερη ωριμότητα. Θα λείπουν μόνο τα όνειρα και οι ελπίδες για τον δικό μας κόσμο.
- Θα έχεις τον εαυτό σου. Είδες τι μπορείς να νιώσεις όταν το θέλεις. Έβγαλες μια δύναμη που δεν ήξερες ότι την είχες. Και ο εαυτός μας δημιουργεί τα πιο όμορφα πράγματα. Αρκεί να το θελήσουμε. Αυτό δεν είναι ελευθερία;
- Ας είναι. Αυτή την στιγμή αισθάνομαι πολύ μόνο. Και ξέρω πως έχεις δίκιο. Έπρεπε να μ’ έβρισκες πολύ νωρίτερα. Αλλά ας μην είμαστε αχάριστοι. Πιστεύω πως γίναμε καλύτεροι, επειδή αγγίξαμε το ένα το άλλο.
- Και εγώ δεν μετάνιωσα για τίποτα. Και πάντα θα σε θυμάμαι σαν κάτι ξεχωριστό για τη ζωή μου. Και ξέρε το. Ποτέ δεν σου είπα ψέματα. Όλα ήταν αληθινά.
- Ναι. Ένα όνειρο. Με τα όμορφα και τα άσχημα. Με το γέλιο και το δάκρυ. Και με το απότομο ξύπνημα. Αυτό δεν είναι και η ζωή;
- Ναι αυτή είναι η ζωή. Αλλά όταν το ΠΡΕΠΕΙ γίνεται ΘΕΛΩ, δεν μπορείς βα κάνεις τίποτα. Θα μου λείψεις όμως πολύ.
- Αγκάλιασε με σφιχτά άλλη μια φορά και άσε με να φύγω. Με περιμένουν. Παίρνω μαζί μου την αγάπη μου για σένα και τα λουλούδια σου. Εσύ πάρε τις ανεμώνες μου και να θυμάσαι. Σ’ αγάπησα αληθινά και θα σ’ αγαπώ για πάντα.
- Έλα.
Και πήγε το καθένα στον δικό του κόσμο. Και ήταν μακριά το ένα από το άλλο. Αλλά ουσιαστικά μαζί. Γιατί αυτά που μοιράστηκαν ήταν μεγάλα.

Έλενα Σταμούλη
Εκδόσεις σκάλα.

Πολύ όμορφο βιβλιαράκι. Ελπίζω η κα Σταμούλη να μην θυμώσει με την αναδημοσίευση.
Υ.Γ. Σήμερα, διαβάζοντας για μια φορά ακόμα αυτήν την ιστορία, πρόσεξα ότι στην λέξη μοιρασιά κρύβεται μέσα η μοίρα.