ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ

Έγινες 30, στη δουλειά υπάρχει αμφιβολία, η οικονομική κρίση σε βασανίζει, φοβάσαι ότι ο 14^ος μισθός σου θα πάει υπέρ πατρίδος (και υπέρ εργοδότη), δεν υπάρχει βενζίνη, είναι κλειστά τα τελωνεία (άσχετο) και άλλα πολλά. Σέρνεις τα πόδια σου και πας έως το γυμναστήριο, με την ελπίδα ότι θα σου φύγουν τουλάχιστον τα ψωμάκια!!! Και τότε τους βλέπεις… όλη η ομάδα του Πιερικού – Αρχέλαου μπροστά σου να γυμνάζεται. Κάτι παιδιά ψηλά, γυμνασμένα… χάλια.

Αναθεωρείς. Μα πόσο ωραίος μπορεί να είναι ο κόσμος τελικά;

Από σήμερα το τρία μπαίνει μπροστά στον διψήφιο αριθμό που μετράει την ηλικία μου. Κοίτα να δεις που αυτή η μέρα κάποτε φάνταζε τόσο μακρινή! Και όμως ήρθε (γαμ@#$%). Νομίζω ότι είναι ότι χειρότερο μου έχει συμβεί έως τώρα!

Έλεγα πως για αυτή τη μέρα θα γράψω ένα ολόκληρο κατεβατό, αλλά τελικά μετάνιωσα, βαρέθηκα. Απολογισμός της ζωής μου ως τώρα, πως φανταζόμουν ότι θα ήμουν στα τριάντα και πως είμαι… ποιος θα κάτσει να τα διαβάσει;

Οπότε, έχουμε και λέμε. Έγινα 30, δεν κερνάω κανέναν γιατί δεν μου αρέσει που έγινα 30. Από την άλλη τα δώρα και τα λουλούδια γίνονται δεκτά!!!! Α! σε καμία περίπτωση δεν θέλω τούρτα (όχι τίποτε άλλο, αλλά δεν μου αρέσουν οι τούρτες).

Αυτά, αφήνω τις ασυναρτησίες τώρα. Πάω να κρυφτώ σε μια γωνιά και να κλάψω για τη σκληρή μου μοίρα!

Φέτος, στις απόκριες λέω να ντυθώ «Χριστούγεννα»!

Οκ, άλλη μια γιορτή που με νευριάζει!

Καλά, είμαι κακός άνθρωπος.