ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ

Κοίτα να δεις που φτάσαμε στο 2010, ποιος θα το περίμενε! Όταν ήμουν παιδί το 2010 το φανταζόμουν σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας, έλα όμως που δεν είναι! Είναι απλά η πραγματικότητα. Μερικές φορές σκληρή, άλλες βαρετή, γεμάτη ευτυχία, τετριμμένη κ.α. αλλά η πραγματικότητα.

Το 2010 φτάνει, εγώ θα γίνω 30 (το σκέφτομαι και ανατριχιάζω, αν και ούτε το 29 μου αρέσει, έχει αυτό το μεταβατικό, σαν να είμαι κάπου στη μέση), ακόμα δεν έχω γίνει μάνα, αλλά έχω πάρει αυτοκίνητο, μένω μόνη, έχω γκόμενο (συγνώμη μωρό μου που σε λέω έτσι, για να γελάσουμε το κάνω), έχω δάνειο (από το αυτοκίνητο παραπάνω), έχω… ας αφήσω το παραλήρημα μου τώρα, στα γενέθλια μου δηλαδή τι θα γράψω!!!!

Θα κάνω μία λίστα με το τι θα κάνω τη νέα χρονιά που μας έρχεται. Λοιπόν έχουμε και λέμε…. α)Όχι καλέ μην τρομάζεις, δεν θα γράψω καμία λίστα (εδώ δεν κάνω για το σούπερ μάρκετ, για μια ολόκληρη χρονιά θα κάνω;).

Καλή μας πρωτοχρονιά. Τα λέμε αφού περάσουμε μια ακόμη νοητή γραμμή του χρόνου.

Κοίταξα έξω από το παράθυρο και είδα απέναντι την Χαλκιδική. Πόσο καθαρή είναι η ατμόσφαιρα!!! Ο ήλιος εκτυφλωτικός να ανεβάζει τη θερμοκρασία, λες και τελείωσε ο Χειμώνας (ποιος Χειμώνας;). Το πρωί βγήκα από το σπίτι και ενώ περίμενα να νιώσω τον κρύο αέρα να με διαπερνάει και να θέλω να τυλιχτώ πιο σφιχτά στο μπουφάν μου, το αντίθετο έγινε. Είχε μια ζέστη που με έκανε να θέλω να το βγάλω, αν δεν κρατούσα τις σακούλες με την ανακύκλωση δηλαδή, θα το έκανα.

Σήμερα με πήρε ο ύπνος. Σηκώθηκα απότομα, κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και είδα τα μάτια μου κατάμαυρα, χθες το βράδυ δεν ξεβάφτηκα. Παράξενο, αλλά μου άρεσα έτσι. Ντύθηκα γρήγορα με ότι βρήκα μπροστά μου. Αργότερα συνειδητοποίησα ότι φόρεσα την ίδια μπλούζα με χθες το βράδυ. Τώρα τα ρούχα μου μυρίζουνε καπνούς, αλκοόλ και παϊδάκια στη σχάρα!

Γεμάτο τριήμερο αυτό. Γεμάτο με οικογένεια και φίλους. Γεμάτο χοληστερίνη,τριγλυκερίδια και ζάχαρη. Γεμάτο κρασί. Γεμάτο αγκαλιές και φιλιά. Γεμάτο με παιδικά γέλια. Με άγνωστους γνωστούς (Αντώνη εδώ κατατάσσεσαι εσύ, μα να καθόμαστε δίπλα-δίπλα και να μην πούμε κουβέντα! αυτή η αβεβαιότητα θα μας φάει).

Και ήρθε σήμερα η προσγείωση, με τα μούτρα. Μπαμ… κάτω και δουλειά (με ζαλάδα από την τριήμερη κρασοκατάνυξη)… μέχρι να έρθει η Πέμπτη, άντε να δούμε πόσο θα αργήσει! Ξέρω, είμαι μεγάλη τεμπέλα!

Καλή (σύντομη ελπίζω) εβδομάδα.

Καλές γιορτές σε όλους ανεξαιρέτως!!!

Γιατί περιμένουν όλοι οι εργαζόμενοι τα Χριστούγεννα; Για το νόημα της γιορτής; Για την οικογενειακή θαλπωρή; Για την αγάπη που πλημυρίζει τον κόσμο; Μπαααα…. Όλη η αναμονή είναι για τον 13ο μισθό.
Τι κάνεις όμως αν κοντεύει παραμονή και εσύ δεν έχεις δει ακόμα ούτε ένα ευρώ από αυτόν; Ε;

Για να αρχίσω να μπαίνω στο κλίμα των ημερών και εγώ.

Μάλλον φταίει που χθες έπαιζα για ώρες με τα ανίψια μου και μου είπαν ότι χριστουγεννιάτικο τραγούδι ήξεραν. Δεν έχει και ο ανιψιός μου καλή σχέση με το Σίγμα…

Όλο λέω να γράψω κάτι, κάτι βαθυστόχαστο και έξυπνο, αλλά μπα… δεν το έχω με τα λόγια. Μετά λέω «θα γράψω και εγώ ένα γράμμα στον Άγιο Βασίλη», αλλά πάλι γιατί, αφού ξέρω πως ότι ζητήσω δεν θα μου το φέρει, άρα γιατί να μπαίνω στον κόπο;



Εντωμεταξύ νιώθω ότι έχω στραγγίξει από ιδέες, έδωσα όλη μου την ενέργεια στη δουλειά και στέρεψα! Τώρα θα μου πείτε τόσα έχουν γίνει αυτές τις μέρες, εσύ τίποτα δεν πείρες χαμπάρι, να σε εμπνεύσει; Αυτές τις μέρες λοιπόν εγώ αρνήθηκα να «ενημερωθώ» για ότι συμβαίνει. Θέλω απλά να κρατήσω τα πράγματα στην καρδιά μου και στο μυαλό μου όπως τα αντιλαμβάνομαι εγώ, χωρίς να προσπαθεί κάποιος να με επηρεάσει. Αφού βλέπω ότι, ένα χρόνο μετά, δεν άλλαξε τίποτα ουσιαστικό.

Να γράψω για τα Χριστούγεννα που πλησιάζουν; Α! η γιορτή που λατρεύω να μισώ! Τι να πεις για αυτήν τη γιορτή που την καταντήσαμε μερικά μέτρα φωτάκια (λαμπιόνια που λένε στις ειδήσεις) και παράπονα για την αγορά που δεν κινείται (ενώ αν μπεις σε κάποιο μαγαζί κινδυνεύεις να σε ποδοπατήσουν!!!). Το μόνο που μου αρέσει σε αυτήν τη γιορτή είναι ο τρόπος που κοιτάνε τα ανίψια μου τα πάντα… με στόμα ανοιχτό και μάτια φωτεινά, σαν να είναι όλα μαγικά! Ποιος ξέρει, αν τα δω και εγώ μέσα από τα μάτια των παιδιών να αλλάξω γνώμη, να την ξανά αγαπήσω αυτήν την περίοδο του χρόνου.



Ξέρω, θα με πείτε γκρινιάρα, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Μου βγαίνει φυσικά, πρέπει να είναι γονιδιακό!

Άντε, με το καλό να μας έρθουν η γιορτές και με το ακόμα καλύτερο να μας φύγουν.