Φοβάμαι



Φοβάμαι να κοιτάξω μπροστά,
να δω τον πόνο της εφήμερης χαράς.
Δεν θέλω να κάνω πίσω.
Κάθε βήμα μου πίσω
είναι ένα βήμα πιο κοντά στο θάνατο,
ένα βήμα πιο κοντά στο χαμό.
Ένας ήλιος χλομός με ματώνει,
δεν φτάνει το φως του να με ζεστάνει
και κρύβομαι στο σκοτάδι,
μαζεύω τα κομμάτια μου και ξαναδιαλύομαι.
Μαζεύω τα κομμάτια μου και πονάω.
Χαρές που χάνονται σε μια στιγμή.
Χαρές για μια μόνο στιγμή.
Και ύστερα τίποτα.
Και ύστερα σκοτάδι,
μόνο σκοτάδι.
Και εγώ κρύβομαι μέσα μου.
Κλειδώνομαι
και δεν κοιτάω μπροστά

5 σχόλια:



SummerDream είπε...

Μαριώ μου διακρύνω απογοήτευση; Ξέσπασε όσο μπορείς για να μαλακώσει η ψυχή σου. Κλάψε! Ίσως με τα δάκρυα να φύγουν οι πικρές σκέψεις!

lakis είπε...

Βγες στο φως το απαλό, το χειμωνιάτικο της ζωής. Το σκοτάδι είναι μέσα σου γι' αυτό, αν το θέλεις, μπορείς να το νικήσεις. Μέρα καλή

mariw είπε...

Η αλήθεια είναι ότι έκλαψα και ξέσπασα. Αν δεν είχα νικήσει το σκοτάδι, το παραπάνω κείμενο δεν θα το είχε διαβάσει ποτέ κανείς άλλος εκτός από εμένα. Το έβγαλα σε «κοινή θέα» για να το ξορκίσω, να φύγει από πάνω μου. Βλέπω πια τα πράγματα πιο αισιόδοξα, άλλαξα και η αιτία είναι ένας άνθρωπος, που χωρίς να το ξέρει, με έβγαλε από εκεί και με έσωσε. Δεν έχω καμία σχέση με εκείνο το κορίτσι που έγραψε κάποτε αυτό το κείμενο…. Ευτυχώς!!!!

Unknown είπε...

κοίτα μόνο μπροστά ...
γερά και δυνατά...
αυτοί που φοβούνται συνήθως εχούν ενοχές εσύ έχεις ?μάλλον όχι
νάσαι καλά

thomai είπε...

Ότι και να σου επιφυλάσει η ζωή να θυμάσε να είσαι πάντα δυνατή, μην αφήσεις τίποτα να σε βάλει από κάτω, όσο δύσκολο και αν είναι, όσο και να βλέπεις τον κόσμο μπροστά στα μάτια σου να γκρεμίζεται.
ΝΑ εισαι παντα δυνατη!!!

Φιλιά.