Τραγουδάω την ελπίδα

Όταν ήμουν παιδί ήθελα να αλλάξω τον κόσμο. Μου φαινόταν τόσο μα τόσο παράξενο που γίνονταν πόλεμοι (όλων των ειδών οι πόλεμοι), παράλογο μάλλον είναι η σωστή λέξη. Ήθελα να πάω να πιάσω τους μεγάλους και να τους ταρακουνήσω. Να τους φωνάξω πως μπορούν να μην αντιλαμβάνονται το πιο απλό πράμα, αυτό που καταλάβαινε και ένα παιδί. Ότι καταστρέφοντας και πολεμώντας τον υποτιθέμενο εχθρό κατέστρεφα και πολεμούσαν τον ίδιο τους τον εαυτό.

«Ανοησίες, κοίτα πρώτα να σώσεις τον εαυτό σου και μετά βλέπεις για τον κόσμο» μου είπαν, «θα μεγαλώσεις και, να δεις, θα αλλάξεις και εσύ μυαλά, θα ακολουθήσεις το ρεύμα»

«Όχι, εγώ θα πάω κόντρα σε αυτό»

«Δεν μπορείς, είναι τόσο δυνατό, θα σε παρασύρει»

«Κάπου θα βρω να πιαστώ» φώναξα!

Τώρα που μεγάλωσα (έτσι λένε, αλλά εγώ δεν τους πιστεύω) ακόμα θέλω να αλλάξω τον κόσμο. Δεν θέλω απλά να κάτσω και να δεχτώ τη μοίρα που μου όρισαν οι άλλοι. Εγώ θα φτιάξω τη μοίρα μου μόνη. Πρώτα με λέγανε παιδί, τώρα με λεν ρομαντική και καμιά φορά και ηλίθια. «Δεν κοιτάς τη δουλειά σου λέω εγώ, από εσένα εξαρτάτε το αν θα γίνουν καλύτερα τα πράματα. Πρέπει να καταλάβεις επιτέλους πως δεν ζούμε σε ένα δίκαιο κόσμο».

Όχι, δεν το πιστεύω ότι δεν ζούμε σε έναν δίκαιο κόσμο. Ζούμε σε ένα δίκαιο κόσμο που τον κυβερνάνε άδικοι άνθρωποι. Και προσπαθούν να κάνουν και εμάς σαν αυτούς. Να φοβάμαι τους ξένους, να μισώ τους γείτονες, να μισώ τους επαναστάτες, να μην με νοιάζει για αυτόν που είναι μακριά, να φοβάμαι τα όνειρα, να φοβάμαι την ελπίδα, να φοβάμαι τα συνθήματα στους τοίχους… Να ακολουθήσω το ρεύμα. Καμιά φορά το πετυχαίνουν αλλά όλο και κάπου βρίσκω να πιαστώ και να τους ξεφύγω π.χ. σε ένα τραγούδι ή σε μια ανάρτηση σε ένα blog, σε ένα ποίημα του Λειβαδίτη ή σε μια «κραυγή» της Γώγου… Και ξέρω πως δεν είμαι μόνη σε αυτό, υπάρχουν και άλλοι «ηλίθιοι» σαν εμένα, κάπου κοντά είναι.

«Τραγουδάω την ελπίδα που δεν έχει χρώμα, τραγουδάω εσάς τραγουδάω το αίμα που παντού στη γη είναι κόκκινο, τραγουδάω εσάς»

3 σχόλια:



Artistz είπε...

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΙ ΟΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΤΙΧΟΙ:

άνοιξε βήμα μη νοιαστείς για την ώρα

άνοιξε το στομα σου σου ξύπνα τους ενοίκους της γης

βάλε λόγια και δική σου μουσική

ξελαρυγγιάσου με την αγριοφωνάρα σου
-Η ΖΩΗ-
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΛΕΙΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΟΥ ΕΙΤΑΝ
Α-Α-ΑΤΑΞΙΔΕΥΤΟ

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ ΙΔΙΩΝΥΜΟ..

ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥΣ ΚΟΥΚΛΑ..ΚΑΙ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΟΤΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΘΑ ΕΧΕΙ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΡΑΥΓΕΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΠΟΥ ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ..
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΑΣ..

ΦΙΛΙΑ!!!ΚΑΙ ΘΑ ΣΤΟ ΞΑΝΑΠΩ ΚΑΙ ΑΣ ΓΙΝΟΜΑΙ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΟΣ..ΜΗ ΜΑΣΑΣ ΠΟΥΘΕΝΑ..ΟΣΟ ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΝΕ ΚΟΝΤΡΑ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΤΟΣΟ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ..

ΚωνσταντίνοςΚΔ είπε...

Αχ, κι εγώ απο αυτούς τους "ηλίθιους" είμαι, από αυτούς που θέλουν να βλεπουν πάντα το καλύτερο και έχουν μάθει να το ξεχωρίζουν μέσα στο χειρότερο.

mariw είπε...

Ευχαριστώ πολύ Artistz για τους στοίχους. Και την αγαπάω τόσο πολύ την Γώγου!
Σκοτεινή και φωτεινή μαζί. Κλεισμένη μέσα στο προσωπικό της σκοτάδι αυτή να γράφει λόγια με τόσο φως για εμάς που τα διαβάζουμε. Ίσως αυτά να ήταν και για αυτήν το φως, η διέξοδος καλύτερα.
Όσο για το αν τα πράματα πάρουν τον δρόμο τους, πιστεύω πως άρχισαν κιόλας να μπαίνουν σιγά σιγά σε μία πορεία. Σαν το ποτάμι που αρχίζει ήρεμο και γλυκό και γίνετε άγριο και καταρράχτης και όλα τα παρασέρνει…

Κωνσταντίνε είμαστε πολλοί τελικά απλά ακόμα είμαστε σκόρπιοι. Που θα πάει όμως θα μαζευτούμε και θα τους τρομάξουμε αυτούς που μας θέλουν απαισιόδοξους και με σκυμμένο το κεφάλι. Υποταγμένους στη μοίρα που μας όρισαν από τη μέρα που ήρθαμε στον κόσμο αυτό. Εξαρτήματα στη μηχανή τους….