Πόση αγάπη χωράει μια καρδιά;


Πολλές είναι οι φορές που εκπλήσσομαι με το πόσους διαφορετικούς τρόπους μπορώ να αγαπάω, αλλά και με την ένταση που μπορεί να αγαπάω. Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει για όλους αλλά πολύ θα ήθελα να ξέρω.
Υπάρχει μέτρο στην αγάπη;
Αγαπάνε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο ή είναι η αγάπη σαν τον πόνο; (Ο κθ’ ένας πονάει λιγότερο ή περισσότερο στο ίδιο ερέθισμα!)
Αγαπάω του γονείς μου. Μεγάλη αγάπη. Η αγάπη της ασφάλειας, τις ζεστασιάς και της φροντίδας. Η αγάπη, που ακόμα και όταν δεν δίνεις παίρνεις.
Αγαπάω τα αδέρφια μου. Καμιά φορά υπάρχει και λίγος ανταγωνισμός, και λίγη ζήλεια και κανένα καβγαδάκι αλλά αν τους πειράξει κανείς, αμέσως είμαστε μια γροθιά και προστατεύουμε ο ένα στον άλλον. Χώρια δηλαδή αλλά μαζί. Άνθρωποι που ξεκινάν από την ίδια αφετηρία και πορεύονται στη ζωή σε δρόμους που τέμνονται.
Αγαπώ τα ανίψια μου. Μικρά, χαριτωμένα πλασματάκια, που σου λένε μια κουβέντα και σου κλέβουν την καρδιά. Σε αγκαλιάζουν και λιώνεις. Εκεί θες μόνο να δίνεις. Μια πρόβα για την απόλυτη, όπως μου λένε, αγάπη για τα δικά μου παιδία. Την πιο ανιδιοτελή αγάπη, αυτή του γονιού προς το παιδί του.
Αγαπάω τον άντρα μου. Πρώτη φορά αγαπάω έτσι άνθρωπο. Μια αγάπη τόσο αλλιώτικη. Καμιά φορά και βασανιστική. Εδώ διεκδικώ. Ορίζω κάποιον σαν δικό μου και ας μην έχω το δικαίωμα να κάνω κάτι τέτοιο. Όλα μου τα πιστεύω πάνω στις σχέσεις τα έχει καταρρίψει αυτή η αγάπη Πάθος. Έρωτας. Άγγιγμα που δεν μοιάζει με τα άλλα. Μερικές φορές θυμίζει πόνο. Ζήλεια.
Όλα αυτά είναι στο μυαλό ή στην καρδιά. Δεν ξέρω να πω.
Χαίρομαι μόνο που μπορώ και αγαπώ.
Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να μπορούν να αγαπάνε και να αγαπιούνται.